SAMEN AAN TAFEL
De dagelijkse visite van de arts over patiënten in het ziekenhuis. Standaard met de verpleegkundige en de zaalarts erbij. Patiënt wordt besproken en het beleid van die dag wordt gemaakt op de bevindingen van de verpleegkundige, die aan de hand van vele protocollen een verslag heeft gemaakt. Daarna gaat de arts een rondje maken over de afdeling en verteld de patiënt of ouder indien het een kind betreft wat het beleid voor die dag is en vaak kun je dan nog snel even reageren, maar vaak ligt het beleid ook vast.
Zo ging het ook altijd bij mijn zoon. Chronisch ziek en heel veel operaties. Dag en nacht ben je als moeder bij je kind. Gaande weg de jaren leer je steeds meer verpleegkundige handelingen, van katheteriseren tot zelfs PAC aanprikken en infusie toedienen. Dit omdat je kind anders nog meer in het ziekenhuis ligt. Ook merk je dat je kind vaak postoperatief meer tijd nodig heeft op herstel.
Het pijnprotocol bijvoorbeeld kan eigenlijk bij hem de prullenbak in. Bij de gezichtjes meter wees hij standaard het lachende gezichtje aan. Logisch want dan ging iedereen weg, en iedereen liet hem met rust. En dat is ook meteen de kern van zijn genezing. Geef hem rust en geef hem de tijd.
De hoofdbehandelaar is daarmee bekend en weet als geen ander dat je onze zoon die tijd moet geven. Niet dwingen met eten, want dat gaat gewoon niet. Langzaam afbouwen met pijnmedicatie, want onze zoon ligt maar stil en daardoor lijkt hij geen pijn te hebben en dat wordt dan vaak ook zo opgeschreven. Kind is comfortabel. Als dan de hoofdbehandelaar er is en je praat daarmee dan weet je dat het wel goed komt met het beleid. De hoofdbehandelaar kan er natuurlijk niet altijd zijn en vele ander artsen maken het beleid voor je kind. En vaak gaan ze daarbij net een stap te snel, mede ook omdat de observaties niet compleet zijn of dat het verslag niet aansluit bij wat er werkelijk is gebeurd. Bv omdat er niet is opgeschreven dat de morfine terug is gezet van 2.0 naar 2.5
De artsen komen dan het rondje doen en vertellen wat ze gaan doen. Zo ging het een opname ook en nadat ze het beleid hadden uitgelegd, klapte ik helemaal dicht en de artsen lieten me met tranen in de ogen achter. Hoe kan dat nu.. Ze gaan veel en veel te snel. Dat is niet goed voor je kind. Gelukkig dat je dan een attente verpleegkundige hebt die erna gaat proberen om de artsen terug te halen voor een gesprek. Dat lukte natuurlijk niet meer meteen en een halve dag ging voorbij. Het gesprek bracht veel zaken aan het licht en ook veel duidelijkheid en het beleid werd alsnog aangepast.
En zo ging het bijna dagelijks. Als moeder moet je steeds knokken bij je kind en foutieve gegevens corrigeren. Het is soms zo erg dat je gewoon tegen een opname op gaat zien omdat je weet dat het weer zo knokken wordt om je kind de juiste zorg te geven. Ik vroeg zo aan de professor of het niet verstandig was om misschien bij de visite te mogen zitten om zo veel tijd en misverstanden te besparen en hij vond het eigenlijk een heel goed idee. Zo ook zijn hoofdbehandelaar en zo geschiedde het dat ik afgelopen weken tijdens de visite aan tafel zat met de chirurg, zaalarts en verpleegkundige.
Vooraf aan de opname bleek wel dat de afdeling verdeeld was. Tenslotte zou ik ook het merendeel van de zorg zelf doen en nog niet iedere arts wilde hiermee akkoord gaan. Ik weet dat er vooraf veel bezwaar was, maar gelukkig waren er een paar verpleegkundige bereid om mee te doen aan het zorg doe je samen project en mocht ik bij de meeste chirurgen deelnemen aan de visite.
En zo mocht ik elke ochtend met de verpleegkundige om 8.30 mee naar een aparte kamer. Nee niet in de artsenkamer i.v.m. privacy van andere patiënten. Samen met de verpleegkundige schreven de hele dag alle parameters, pompstanden en temperatuur op. Ik schreef nog extra op wat mijn bevindingen waren en zo konden we elke dag beginnen. Ik liet de arts, verpleegkundige en de zaalarts gewoon hun dagelijks werk doen en af en toe gaf ik een aanvulling of een verbetering van getallen door.
Bij het bepalen van het beleid werd ik vervolgens enorm goed betrokken. Bv die keer toen ze de perfalgan om wilde zetten naar paracetamol oraal, maar dat het verleden had uitgewezen dat mijn zoon beter op perfalgan reageerde. Ook werd nu veel eerder de TPV voeding gestart omdat ik kon aangeven dat mijn zoon voorlopig niet ging eten en zijn buik nog geen sonde zou kunnen verdragen. Niks uitproberen, nee er werd geluisterd en geanticipeerd. Heel makkelijk omdat het verleden dit al zo vaak had laten zien.
Ook ik vond het fijn om zo te horen waarom ze bepaalde stappen nemen en het was fijn om te merken dat ze enorme compassie voor je kind hebben en echt de beste zorg willen leveren. Een vereiste is wel dat je de artsen taal een beetje meester bent, want er is geen tijd om alles uitgebreid uit te leggen, maar die taal is na vele jaren ziekenhuis je tweede taal geworden.
En zo was eigenlijk na 15 minuten overleg het beleid van die dag duidelijk. Ook aan het bed van mijn zoon hoeft daar dan niet meer over gepraat te worden en kunnen ze zich beperken tot onderzoeken of alleen gericht vragen aan het kind. Kortom geen discussies meer aan het bed of in de gang.
De artsen die eraan hebben mee gewerkt hebben het ook als zeer prettig ervaren en ook zij zien de tijdwinst en ze zien in dat een patiënt zo veel beter kan worden behandeld, zodat je daar ook geen tijd mee verliest. Ze liepen deze opname niet achter feiten aan, maar we waren samen alles een stap voor. Wel vertelden ze dat dit voor meer mensen mogelijk zou moeten worden, maar lang niet voor iedereen. En dan ben je weer bezig met de volgende vraag, waar ligt de grens.
Maar wij hebben hiermee een stap gemaakt met patiënt als partner. Samen zorgen voor de juiste zorg, met aan de ene kant de deskundigheid van de professionele zorgverlener en aan de andere kant de ervaring en kinddeskundige.
Geen discussies deze opname maar goed overleg. Chapeau voor de artsen en verpleegkundige die daar aan hebben meegewerkt. Daarvoor mijn grote dank en respect.
Gitte
De dagelijkse visite van de arts over patiënten in het ziekenhuis. Standaard met de verpleegkundige en de zaalarts erbij. Patiënt wordt besproken en het beleid van die dag wordt gemaakt op de bevindingen van de verpleegkundige, die aan de hand van vele protocollen een verslag heeft gemaakt. Daarna gaat de arts een rondje maken over de afdeling en verteld de patiënt of ouder indien het een kind betreft wat het beleid voor die dag is en vaak kun je dan nog snel even reageren, maar vaak ligt het beleid ook vast.
Zo ging het ook altijd bij mijn zoon. Chronisch ziek en heel veel operaties. Dag en nacht ben je als moeder bij je kind. Gaande weg de jaren leer je steeds meer verpleegkundige handelingen, van katheteriseren tot zelfs PAC aanprikken en infusie toedienen. Dit omdat je kind anders nog meer in het ziekenhuis ligt. Ook merk je dat je kind vaak postoperatief meer tijd nodig heeft op herstel.
Het pijnprotocol bijvoorbeeld kan eigenlijk bij hem de prullenbak in. Bij de gezichtjes meter wees hij standaard het lachende gezichtje aan. Logisch want dan ging iedereen weg, en iedereen liet hem met rust. En dat is ook meteen de kern van zijn genezing. Geef hem rust en geef hem de tijd.
De hoofdbehandelaar is daarmee bekend en weet als geen ander dat je onze zoon die tijd moet geven. Niet dwingen met eten, want dat gaat gewoon niet. Langzaam afbouwen met pijnmedicatie, want onze zoon ligt maar stil en daardoor lijkt hij geen pijn te hebben en dat wordt dan vaak ook zo opgeschreven. Kind is comfortabel. Als dan de hoofdbehandelaar er is en je praat daarmee dan weet je dat het wel goed komt met het beleid. De hoofdbehandelaar kan er natuurlijk niet altijd zijn en vele ander artsen maken het beleid voor je kind. En vaak gaan ze daarbij net een stap te snel, mede ook omdat de observaties niet compleet zijn of dat het verslag niet aansluit bij wat er werkelijk is gebeurd. Bv omdat er niet is opgeschreven dat de morfine terug is gezet van 2.0 naar 2.5
De artsen komen dan het rondje doen en vertellen wat ze gaan doen. Zo ging het een opname ook en nadat ze het beleid hadden uitgelegd, klapte ik helemaal dicht en de artsen lieten me met tranen in de ogen achter. Hoe kan dat nu.. Ze gaan veel en veel te snel. Dat is niet goed voor je kind. Gelukkig dat je dan een attente verpleegkundige hebt die erna gaat proberen om de artsen terug te halen voor een gesprek. Dat lukte natuurlijk niet meer meteen en een halve dag ging voorbij. Het gesprek bracht veel zaken aan het licht en ook veel duidelijkheid en het beleid werd alsnog aangepast.
En zo ging het bijna dagelijks. Als moeder moet je steeds knokken bij je kind en foutieve gegevens corrigeren. Het is soms zo erg dat je gewoon tegen een opname op gaat zien omdat je weet dat het weer zo knokken wordt om je kind de juiste zorg te geven. Ik vroeg zo aan de professor of het niet verstandig was om misschien bij de visite te mogen zitten om zo veel tijd en misverstanden te besparen en hij vond het eigenlijk een heel goed idee. Zo ook zijn hoofdbehandelaar en zo geschiedde het dat ik afgelopen weken tijdens de visite aan tafel zat met de chirurg, zaalarts en verpleegkundige.
Vooraf aan de opname bleek wel dat de afdeling verdeeld was. Tenslotte zou ik ook het merendeel van de zorg zelf doen en nog niet iedere arts wilde hiermee akkoord gaan. Ik weet dat er vooraf veel bezwaar was, maar gelukkig waren er een paar verpleegkundige bereid om mee te doen aan het zorg doe je samen project en mocht ik bij de meeste chirurgen deelnemen aan de visite.
En zo mocht ik elke ochtend met de verpleegkundige om 8.30 mee naar een aparte kamer. Nee niet in de artsenkamer i.v.m. privacy van andere patiënten. Samen met de verpleegkundige schreven de hele dag alle parameters, pompstanden en temperatuur op. Ik schreef nog extra op wat mijn bevindingen waren en zo konden we elke dag beginnen. Ik liet de arts, verpleegkundige en de zaalarts gewoon hun dagelijks werk doen en af en toe gaf ik een aanvulling of een verbetering van getallen door.
Bij het bepalen van het beleid werd ik vervolgens enorm goed betrokken. Bv die keer toen ze de perfalgan om wilde zetten naar paracetamol oraal, maar dat het verleden had uitgewezen dat mijn zoon beter op perfalgan reageerde. Ook werd nu veel eerder de TPV voeding gestart omdat ik kon aangeven dat mijn zoon voorlopig niet ging eten en zijn buik nog geen sonde zou kunnen verdragen. Niks uitproberen, nee er werd geluisterd en geanticipeerd. Heel makkelijk omdat het verleden dit al zo vaak had laten zien.
Ook ik vond het fijn om zo te horen waarom ze bepaalde stappen nemen en het was fijn om te merken dat ze enorme compassie voor je kind hebben en echt de beste zorg willen leveren. Een vereiste is wel dat je de artsen taal een beetje meester bent, want er is geen tijd om alles uitgebreid uit te leggen, maar die taal is na vele jaren ziekenhuis je tweede taal geworden.
En zo was eigenlijk na 15 minuten overleg het beleid van die dag duidelijk. Ook aan het bed van mijn zoon hoeft daar dan niet meer over gepraat te worden en kunnen ze zich beperken tot onderzoeken of alleen gericht vragen aan het kind. Kortom geen discussies meer aan het bed of in de gang.
De artsen die eraan hebben mee gewerkt hebben het ook als zeer prettig ervaren en ook zij zien de tijdwinst en ze zien in dat een patiënt zo veel beter kan worden behandeld, zodat je daar ook geen tijd mee verliest. Ze liepen deze opname niet achter feiten aan, maar we waren samen alles een stap voor. Wel vertelden ze dat dit voor meer mensen mogelijk zou moeten worden, maar lang niet voor iedereen. En dan ben je weer bezig met de volgende vraag, waar ligt de grens.
Maar wij hebben hiermee een stap gemaakt met patiënt als partner. Samen zorgen voor de juiste zorg, met aan de ene kant de deskundigheid van de professionele zorgverlener en aan de andere kant de ervaring en kinddeskundige.
Geen discussies deze opname maar goed overleg. Chapeau voor de artsen en verpleegkundige die daar aan hebben meegewerkt. Daarvoor mijn grote dank en respect.
Gitte