Iedereen weet het nog wel. Vroeger werd met opgevoed door de moeder. Tenminste bij ons in het Katholieke zuiden. Zodra er kinderen kwamen bleef de moeder thuis en de kinderen werden opgevoed. Vaak nog samen met haar moeder. Iedereen vond het een goed idee. De kinderen werden geleid naar zelfstandigheid.
Tegenwoordig zie je dit soort situaties vaak bij chronisch zieke kinderen. Omdat de zorg voor deze kinderen vaak veel is en te wisselvallig besluit 1 van de ouders zijn/haar baan op te zeggen om fulltime voor het zieke kind te kunnen zorgen. Puur uit liefde Sommige gezinnen hebben daar thuiszorg bij, andere huren mensen in via het PGB. En weer andere doen de zorg voor hun zieke kind en de andere kinderen in het gezin helemaal zelf. Gewoon omdat dat in het belang van het kind en hun gezin is. Iedereen maakt daarin de keuze die voor hen of haar het beste is.
Zo ook bij ons. Een chronisch ernstig ziek kind omgeven door broertjes en zusjes. Een kind dat van de ene ellende in de andere ellende valt. Enorme pech heeft met infecties en helaas al vele opnames in het ziekenhuis heeft moeten meemaken. Een kind dat ook door medische fouten nog eens extra heeft moeten lijden. Een kind dat helemaal verzorgd wordt door vader en moeder in een druk gezin, maar ondanks alles toch zoveel mogelijk wil meedoen met de maatschappij.
Het kind volgt regulier onderwijs en dankzij een goede samenwerking met school gaat dit kind dat rolstoelafhankelijk is en alle voeding en medicatie via het infuus krijgt, straks gewoon naar groep 7. Omdat ik als moeder steed in de buurt ben van het klaslokaal is de situatie veilig en kan mijn kind gewoon in de klas zichzelf zijn. Maar hoeft hij nooit met de angst te leven dat er iets misgaat met zijn stoma's, infusie etc.
De school weet daardoor ook dat het kind veilig is. De zorg is gewaarborgd en zij kunnen zich daardoor focussen op de les.
Een situatie waar iedereen zich goed bij voelt. Maar helaas moet je je als gezin zo vaak gaan verdedigen dat je de zorg zelf doet. Men gaat tegenwoordig ervan uit dat overal waar een ziekte heerst de situatie zwaar is. Het is onmogelijk om 24/7/365 klaar te staan voor je kind blijkbaar. En wat nog erger is. Met wantrouwt alles wat je kind heeft. Dat kan toch niet dat je kind zoveel zorg nodig heeft? Het kan toch niet dat je als ouder dit allemaal zelf doet. Daar zal wel een addertje onder het gras zitten.
Deze vragen worden ook nog eens gevoed door het rapport over intensieve kindzorg. (zie onderaan voor de link). Een rapport waar de honden geen brood van lusten en ouders eigenlijk meteen als verdachte worden aangemerkt. Ik zal niet zeggen dat het niet gebeurd. Uiteraard ben ik op de hoogte van het syndroom van Munchhausen by proxy. Vreselijk wat die kinderen meemaken. Maar momenteel slaat alles door. Je bent nu al bijna gelijk verdacht en mag meteen het tegendeel bewijzen. Schuldig bij voorbaat.
Sterker nog. Iedereen kan tegenwoordig een melding doen bij veilig thuis. En dat gebeurt nu ook bij ons. Zomaar iemand die het in zijn hoofd haald om maar even een gezin aan te melden daar. Want dit kind heeft toch wel verdacht veel opnames. Dit kind heeft toch wel verdacht veel medische handelingen. Dit alles kan toch niet goed zijn voor zijn ontwikkeling. Dus besluit er iemand die blijkbaar tijd genoeg heeft om een melding te maken bij veilig thuis.
En dan valt die brief in je bus en ben je verbijsterd tot op het bot. Wat gebeurt hier. Je zorgt vol liefde voor je kind? Juist zijn ontwikkeling probeer je daarnaast zo veel mogelijk te stimuleren! Natuurlijk maak je je als ouders daar ook zorgen over, maar je doet er alles aan om je kind een zo normaal mogelijk leven te geven.
Het wantrouwen naar ouders groeit en groeit. Waar vroeger iedereen voor zijn kind mocht zorgen, lijkt het nu allemaall niet meer te mogen en te kunnen. Een beetje speurwerk leverde al veel bizarre meldingen bij Veilig thuis op. En inderdaad, heel veel ouders van chronisch zieke kinderen en kinderen met een psychische aandoeningen krijgen te maken met veilig thuis. Vaak zijn meldingen gedaan door instanties, want oh de zorg voor zo'n kind is gewoon veel en veel te zwaar. Dat kan niet goed gaan.
Ik word echt woest als ik dit allemaal. Vele liefhebbende ouders moeten zich verdedigen en velen lopen een enorme deuk op in hun zelfvertrouwen. Vele ouders hebben na de melding enorme last van schuldgevoel en woede. Ondanks dat de meldingen vaak als onterecht zijn afgedaan hebben ouders het vertrouwen in instanties en andere mensen verloren. Wie is er te vertrouwen als iedereen zomaar een melding mag doen. Een melding die altijd onderzocht moet worden. Kortom de melder heeft altijd een bepaald soort macht.
Wantrouwen naar ouders groeit. Waarom. Waarom mogen ouders met chronisch zieke kinderen en kinderen met een psychische aandoening geen eigen regie meer voeren. Waarom ligt hun gezinsleven onder een enorm groot vergrootglas.
Ik ben in ieder geval goed kwaad. Waar ik tijd wil besteden aan mijn gezin moet ik me wederom gaan verdedigen waarom wij hebben besloten om de zorg voor ons kind en onze andere kinderen zo in te richten.
Ik weet ook wel dat de melding onzin is en dat alles zo is uit te leggen Alle argumenten zijn aantoonbaar te weerleggen. De school en de kinderarts kunnen ons helpen want zij staan vierkant achter ons.
Maar het feit dat iemand dit allemaal weer wantrouwt levert een enorme stress op. Want wie is die iemand. Dat hoor je allemaal niet. Ik vind het te walgelijk voor woorden dat alles tegenwoordig klakkeloos gemeld kan worden. En ondanks dat je weet dat de melding te triest voor woorden is, levert het echt stress op. En inderdaad levert het ook een deuk op in vertrouwen naar andere mensen. Vele namen spoken door je hoofd, maar ik wil niet dezelfde fout maken als de melder nml: verdacht tot tegendeel bewezen is.
Een systeem opgericht door de politiek, met goede bedoelingen misschien. Maar het melden slaat door. En de vele rapportages hebben daar geen positieve bijdrage aan bij geleverd.
Stop dit onzinnig gedoe en laat mensen met rust. Het is soms al lastig genoeg. Daar kun je dit soort onzin niet bij gebruiken. Het kost iedereen te veel tijd. School, kinderarts en huisarts. Maar vooral ons als gezin. Tijd die je wilt besteden aan genieten van je kinderen en aan zorg. Je probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden met je gezin, maar blijkbaar mag dit niet meer in Nederland, want met een chronisch ziek kind mag dit blijkbaar niet.
Tegenwoordig zie je dit soort situaties vaak bij chronisch zieke kinderen. Omdat de zorg voor deze kinderen vaak veel is en te wisselvallig besluit 1 van de ouders zijn/haar baan op te zeggen om fulltime voor het zieke kind te kunnen zorgen. Puur uit liefde Sommige gezinnen hebben daar thuiszorg bij, andere huren mensen in via het PGB. En weer andere doen de zorg voor hun zieke kind en de andere kinderen in het gezin helemaal zelf. Gewoon omdat dat in het belang van het kind en hun gezin is. Iedereen maakt daarin de keuze die voor hen of haar het beste is.
Zo ook bij ons. Een chronisch ernstig ziek kind omgeven door broertjes en zusjes. Een kind dat van de ene ellende in de andere ellende valt. Enorme pech heeft met infecties en helaas al vele opnames in het ziekenhuis heeft moeten meemaken. Een kind dat ook door medische fouten nog eens extra heeft moeten lijden. Een kind dat helemaal verzorgd wordt door vader en moeder in een druk gezin, maar ondanks alles toch zoveel mogelijk wil meedoen met de maatschappij.
Het kind volgt regulier onderwijs en dankzij een goede samenwerking met school gaat dit kind dat rolstoelafhankelijk is en alle voeding en medicatie via het infuus krijgt, straks gewoon naar groep 7. Omdat ik als moeder steed in de buurt ben van het klaslokaal is de situatie veilig en kan mijn kind gewoon in de klas zichzelf zijn. Maar hoeft hij nooit met de angst te leven dat er iets misgaat met zijn stoma's, infusie etc.
De school weet daardoor ook dat het kind veilig is. De zorg is gewaarborgd en zij kunnen zich daardoor focussen op de les.
Een situatie waar iedereen zich goed bij voelt. Maar helaas moet je je als gezin zo vaak gaan verdedigen dat je de zorg zelf doet. Men gaat tegenwoordig ervan uit dat overal waar een ziekte heerst de situatie zwaar is. Het is onmogelijk om 24/7/365 klaar te staan voor je kind blijkbaar. En wat nog erger is. Met wantrouwt alles wat je kind heeft. Dat kan toch niet dat je kind zoveel zorg nodig heeft? Het kan toch niet dat je als ouder dit allemaal zelf doet. Daar zal wel een addertje onder het gras zitten.
Deze vragen worden ook nog eens gevoed door het rapport over intensieve kindzorg. (zie onderaan voor de link). Een rapport waar de honden geen brood van lusten en ouders eigenlijk meteen als verdachte worden aangemerkt. Ik zal niet zeggen dat het niet gebeurd. Uiteraard ben ik op de hoogte van het syndroom van Munchhausen by proxy. Vreselijk wat die kinderen meemaken. Maar momenteel slaat alles door. Je bent nu al bijna gelijk verdacht en mag meteen het tegendeel bewijzen. Schuldig bij voorbaat.
Sterker nog. Iedereen kan tegenwoordig een melding doen bij veilig thuis. En dat gebeurt nu ook bij ons. Zomaar iemand die het in zijn hoofd haald om maar even een gezin aan te melden daar. Want dit kind heeft toch wel verdacht veel opnames. Dit kind heeft toch wel verdacht veel medische handelingen. Dit alles kan toch niet goed zijn voor zijn ontwikkeling. Dus besluit er iemand die blijkbaar tijd genoeg heeft om een melding te maken bij veilig thuis.
En dan valt die brief in je bus en ben je verbijsterd tot op het bot. Wat gebeurt hier. Je zorgt vol liefde voor je kind? Juist zijn ontwikkeling probeer je daarnaast zo veel mogelijk te stimuleren! Natuurlijk maak je je als ouders daar ook zorgen over, maar je doet er alles aan om je kind een zo normaal mogelijk leven te geven.
Het wantrouwen naar ouders groeit en groeit. Waar vroeger iedereen voor zijn kind mocht zorgen, lijkt het nu allemaall niet meer te mogen en te kunnen. Een beetje speurwerk leverde al veel bizarre meldingen bij Veilig thuis op. En inderdaad, heel veel ouders van chronisch zieke kinderen en kinderen met een psychische aandoeningen krijgen te maken met veilig thuis. Vaak zijn meldingen gedaan door instanties, want oh de zorg voor zo'n kind is gewoon veel en veel te zwaar. Dat kan niet goed gaan.
Ik word echt woest als ik dit allemaal. Vele liefhebbende ouders moeten zich verdedigen en velen lopen een enorme deuk op in hun zelfvertrouwen. Vele ouders hebben na de melding enorme last van schuldgevoel en woede. Ondanks dat de meldingen vaak als onterecht zijn afgedaan hebben ouders het vertrouwen in instanties en andere mensen verloren. Wie is er te vertrouwen als iedereen zomaar een melding mag doen. Een melding die altijd onderzocht moet worden. Kortom de melder heeft altijd een bepaald soort macht.
Wantrouwen naar ouders groeit. Waarom. Waarom mogen ouders met chronisch zieke kinderen en kinderen met een psychische aandoening geen eigen regie meer voeren. Waarom ligt hun gezinsleven onder een enorm groot vergrootglas.
Ik ben in ieder geval goed kwaad. Waar ik tijd wil besteden aan mijn gezin moet ik me wederom gaan verdedigen waarom wij hebben besloten om de zorg voor ons kind en onze andere kinderen zo in te richten.
Ik weet ook wel dat de melding onzin is en dat alles zo is uit te leggen Alle argumenten zijn aantoonbaar te weerleggen. De school en de kinderarts kunnen ons helpen want zij staan vierkant achter ons.
Maar het feit dat iemand dit allemaal weer wantrouwt levert een enorme stress op. Want wie is die iemand. Dat hoor je allemaal niet. Ik vind het te walgelijk voor woorden dat alles tegenwoordig klakkeloos gemeld kan worden. En ondanks dat je weet dat de melding te triest voor woorden is, levert het echt stress op. En inderdaad levert het ook een deuk op in vertrouwen naar andere mensen. Vele namen spoken door je hoofd, maar ik wil niet dezelfde fout maken als de melder nml: verdacht tot tegendeel bewezen is.
Een systeem opgericht door de politiek, met goede bedoelingen misschien. Maar het melden slaat door. En de vele rapportages hebben daar geen positieve bijdrage aan bij geleverd.
Stop dit onzinnig gedoe en laat mensen met rust. Het is soms al lastig genoeg. Daar kun je dit soort onzin niet bij gebruiken. Het kost iedereen te veel tijd. School, kinderarts en huisarts. Maar vooral ons als gezin. Tijd die je wilt besteden aan genieten van je kinderen en aan zorg. Je probeert een zo normaal mogelijk leven te leiden met je gezin, maar blijkbaar mag dit niet meer in Nederland, want met een chronisch ziek kind mag dit blijkbaar niet.